به سوی آرامش رستگاری
تهیدستان حقیقی آنانند که از گنجهای ایمانی و پسانداز باور راستین محرومند. اینان هستند که همیشه در نارضایتی، خشم، حقارت و ذلت زندگی را سپری میکنند {هر که از یاد من رویگردانی کند زندگی تنگ و سختی خواهد داشت} [طه: ۱۲۴]
این تنها ایمان به الله، پروردگار جهانیان است که روح و روان را خوشبخت ساخته، تزکیه می کند، به جوش و خروش در میآورد و غم، اندوه و پریشانی را از آن دور میسازد. زندگی هیچ طعم و لذتی نخواهد داشت مگر با بودن «ایمان».
إذا الإیمان ضاع فلا حیاة ولا دنیا لمن لم یحی دینا
(اگر ایمان تباه گشت، زندگیای وجود ندارد. و دنیایی ندارد، کسی که دینش زنده نیست)
آخرین انتخاب برای ملحدان و بی دینان که ایمان ندارند این است که به خودکشی متوسل شوند تا خود را از تنگناها، غل و زنجیرها، تاریکیها و ناگواریها خلاص کنند.
چه تیرهبختیای نصیب بی ایمانها خواهد شد و چه نفرین همیشگیای بیرونروندگان از راه و روش الهی را در دنیا در بر خواهد گرفت: {دلها و دیدگانشان را برمیگردانیم چنانکه نخستین بار به آن ایمان نیاوردند و آنان را رها میکنیم تا در سرکشیشان سرگردان بمانند} [انعام: ۱۱۰]
وقت آن رسیده است که دنیا واقعا به این قناعت برسد و با تمام وجود ایمان بیاورد که: لا إله إلا الله «هیچ معبود بر حقی نیست ؛ مگر الله».
بعد از آزمون و تجربهای طاقتفرسا و طولانی سرانجام عقل به این نتیجه خواهد رسید که بت پرستی خرافه است، کفرورزی نفرین است و الحاد دروغ وفریبی بیش نیست، و خواهد دانست همهٔ پیامبران راستگو بودهاند و الله حق است. فرمانروایی، حمد و ستایش از آن اوست و او بر هرچیزی قادر و تواناست.
به اندازه ی نیرو و ضعف، و گرمی و سردی ایمانت؛ خوشبختی، آسودگی خاطر و آرامش به سراغت خواهد آمد.
{هر کس از زن و مرد که کار نیک انجام دهد و مومن باشد، بیتردید او را زندگی نیک بخشیم و پاداش آنان را بهتر از آنچه میکردهاند به آنان عطا خواهیم کرد} [نحل: ۹۷] و این «حیاة طیبة» یا «زندگی نیک» یعنی: آرامش درون به سبب ایمان به وعدهٔ الهی، استواری قلبها به سبب محبتی که نسبت به پروردگارشان دارند، پاکی درون از انواع انحرافات، آرامش اعصاب در برابر حوادث گوناگون، خونسردی و آرامش قلبی در هنگام وقوع رویدادهای غیر منتظره و راضی بودن به قضا و قدر الهی؛ چرا که آنان به این راضی گشتهاند که: الله پروردگارشان، اسلام دینشان و محمد ـ صلی الله علیه وسلم ـ پیامبرشان باشد.